miércoles, 29 de julio de 2009

DANZA DAS ESPADAS DE CARRIL (II)






Filgueira e moitos dos seus amigos e discípulos foron e son grandes defensores do patrimonio cultural e inmaterial de Galicia, constitúen un exemplo para todos nós. Filgueira era un intelectual de envergadura, sendo un modelo de científico humanista do que a nosa mocidade pode aprender moito. No seu tempo, Filgueira non puido disfrutar dos avances tecnolóxicos dos que gozamos hoxe; nembargantes, el fixo todo o posible e aproveitou os medios dos que dispoñía para publicar e dar a coñecer súa magna obra.
Despois deste breve limiar, porque nunca cansarei de valorar e tomar como modelo a Filgueira, imos retomar o tema da danza ou farsa das espadas de Carril, que tivemos a sorte de contemplar, unha vez máis, o pasado 25 de xullo de 2009, data tan significativa para todos os galegos. Esta vez, fixemos tomas fotográficas e videográficas desta antiga danza branca de carácter gremial e procesional, que ten un gran valor etnográfico e antropolóxico.
O pobo mariñeiro de Carril honra ao seu patrón, Santiago Apóstolo, ofrecéndolle como homenaxe dos homes de das mulleres do mar esta fermosa farsa, que souberon conservar como un tesouro de tempos ben antigos. A vila de Carril énchese de corido e beleza para ofertar esta reliquia, que é a Danza ou Farsa das Espadas, transmitida de xeración en xeración. De certo, é algo que non debe perderse e do que queremos deixar testemuña.
Compre estudar ben as orixes e formas da farsa para recuperar elementos que nos acheguen a como era nos seus inicios. Hai pouco recuperáronse os mantóns orientais de ricas e variadas cores. Habería que estudar ben como se colocaban. Sería interesante recuperar como era o antigo chapeu dos mariñeiros. Tamén habería que propagar o uso das zapatillas de esparto con fitas de cor vermella. Os danzaríns van todos unidos, collidos dunha fita fixada nas tres espadas, que dan nome á danza. Así, unido debe permanecer o pobo de Carril, transmitindo á mocidade as costumes dos devanceiros.
Sabemos que pola Asociación de Danzas Brancas estase a documentar ben esta farsa carrilexa, é necesario fixar ben a música, os ritmos, os pasos, a coreografía; investigar de cómo era e é esta danza para buscar a pureza e a fidelidade á tradición. Pero, sobre todo, parabéns as xentes de Carril que tan ben souberon conservar ao longo do tempo esta senlleira danza mariñeira.

No hay comentarios: