XXIII CERTAME DE POESÍA "FELICIANO ROLÁN" - A GARDA / 2009

O noso admirado D. Xosé Filgueira era un namorado da poesía, e un bo poeta el mesmo, encadrado na poesía trobadoresca xunto cos seus amigos Fermín Bouza Brey, Álvaro Cunqueiro e Xosé Mª Álvarez Blázquez. Comparto con eles a miña paixón pola poesía. Ás veces aventúrome neste campo, e hoxe vai o froito dese atrevemento, dous poemiñas, que foron agasallados co 1º Premio no XXIII Certame de Poesía “Feliciano Rolán”, organizado pola Agrupación Cultural Guardesa. Alí na Garda co motivo das Festas do Monte, organizouse o acto cultural de entrega de premios o mércores 5 de agosto de 2009 a partires das 21:30 h. Pasei uns intres moi ledos e agradables, no medio dun recital poético combinado cun concerto de piano a cargo de María Alonso, mestra gardesa. Julia Sobrino e todos os membros da Agrupación Cultural, o Alcalde e o Concelleiro de Cultura, o familiar de D. Feliciano Rolán, o público asistente foron uns magníficos anfitrións. O Certame e o acto de entrega de premios din moito dun pobo como o da Garda, que sabe honrar á poesía e a un eximio poeta como Feliciano Rolán. Moitos parabéns á Garda por saber conxugar nas festas actos culturais tan interesantes como e que vimos de mencionar.



DE PROFUNDIS

I

TRAVESÍA CARA NINGURES


Confusión, tristura…
quero marchar, fuxir
e non sei cara onde;
escapar de min mesmo,
afogar aos demos
que poboan a miña cabeza.

É a noite na miña alma,
hai escuridade na miña mente,
desasosego no meu espírito.

O meu eu abandoa o meu corpo,
non estou de acordo
conmigo mesmo;
non sei que facer,
descoñézome
e navego por augas turbias,
a miña vida é unha cloaca,
augas pestilentes circúndanme
e sigo a navegar cara a nada.


Hastío e ventos sen aire,
quero chegar,
destino descoñecido,
brumas, negras sombras,
berros inaudibles.
Alzo as miñas mans
Asideiro baleiro.

En ninguén nin en nada
me podo apoiar.
Angustia, nubes grises,
Día anódino
e sigo a navegar
sen rumbo,
sen orixe, sen destino.

Noite sen lúa e sen estrelas,
non hai mencer para min,
o barco á deriva,
de súpeto, alguén
fíxase en min,
seus ollos nos meus ollos,
sorrisos e verbas de acollida.
Sinto que o rumbo cambia,
desta travesía cara a nada
ao fin descubro
que existo,
que os outros me rodean
e interésanse por min;
algúns incluso me aman.

Despois do túnel escuro
albisco a luz,
a costa énchese de faros,
a rosa dos ventos
énchese de puntos.
O sextante reflicte
cos seus graos
a miña situación.

Xa hai un lugar de partida,
xa teño un lugar de destino
e alí estou eu,
quizais me agarde alguén;
quizais me agardes ti.










DE PROFUNDIS

II

PRECISAMENTE, NON UNHA BATALLA DE FLORES


Dame noxo contemplar as fermosas camelias
mentres no mundo morra un neno polo odio das guerras.

Inxustiza dunha aldea
ou dunha cidade destruída polas bombas.
Berros dos pais e bágoas de chumbo das nais.
Boicot ás guerras, xuntos racharémolo círculo
infernal da violencia.

Dame noxo contemplar as fermosas camelias
mentres no mundo morra un neno polo odio das guerras.

Casas feitas cascallos,
macetas de flores esnaquizadas,
o xardín destruído dos soños,
vidas segadas polas furias desatadas,
retrato dunha familia destrozado,
cristais, pedras, polvo,
berros e máis berros confundidos cos balbordos das batallas.

Dame noxo contemplar as fermosas camelias
mentres no mundo morra un neno polo odio das guerras.

Escolas esmagadas,
furor de primitivismo descontrolado,
vidas rematadas,
choros que firen,
mans alzadas ao ceo
de impotencia de seres maltratados,
humanidade perdida e
rostros que expresan fracaso,
angurias, penas; futuro hipotecado…
Marte que percorre campos de dor e de miseria.

Dame noxo contemplar as fermosas camelias
mentres no mundo morra un neno polo odio das guerras.

Esfollo unha camelia carmesí,
un pétalo por cada vida perdida
no absurdo das guerras,
endexamais as guerras.
Cada pétalo, como pingas de sangue derramado,
espálloo pola nosa Ría
en lembranza
de cada neno, de cada nena, de cada muller, de cada home
sacrificados pola envexa, polo rancor, pola violencia.
Dou un berro desgarrador
Para que se espalle polas ondas do vento
e do mar,
non máis guerras, non máis odio.
Boicot, non loitaremos, rebelarémonos
contra dos líderes violentos que nos dominan,
contras das causas espurias que provocan dor,
nunca nos dividiremos, nunca; boicot.

Dame noxo contemplar as fermosas camelias
mentres no mundo morra un neno polo odio das guerras.
Con pétalos de Albas plenas constrúo
unha pomba de PAZ.

Xermán Torres