Semella paradóxico que quen debera estar na vangarda de defensa da lingua e da cultura galega (lease Admón. Pública Galega), sexa a primeira en adoptar unha postura hostil, ou cando menos unha postura pouco ou nada correcta cara a lingua propia da comunidade galega. A Constitución de 1978 e o Estatuto de Autonomía de Galicia, actualmente vixente, recoñecen o respecto e a defensa das linguas das comunidades autónomas, entre elas a lingua galega, herdanza dos devanceiros e tesouro conservado en Galicia grazas ás clases baixas, labregos, mariñeiros e obreiros da nosa terra.
Cando se estaba a confeccionar a Lei Villar, lei de educación de 1970, Filgueira Valverde e Rosón Pérez, fan un alegato encendido a prol da lingua galega nas Cortes Españolas. Argumentaron pedagóxica e culturalmente a favor do necesario uso vehicular da lingua materna na escola, defendendo á lingua de Rosalía, citan, entre outros, a frei Martín Sarmiento, ilustrado galego, que se caracterizou polo estudo e polo amor á nosa lingua, postulando xa no seu tempo, o uso escolar do galego. E mantendo a tese de que o bilingüismo non é un impedimento de nada senón unha riqueza que ofrecía moitas avantaxes para o coñecemento e para a educación.
Os nosos complexos, a nosa castración lingüística, que padecen en grao sumo quenes nos gobernan, indúcennos aínda no século XXI a aldraxar ao noso propio idioma, aducindo toda unha serie de falacias moi estendidas. Que si o galego non serve para nada (cando é útil como todas as linguas para comunicarnos, para expresar os nosos sentimentos e os nosos coñecementos, para a creación literaria –tan rica e variada no noso idioma-, para demostrar cariño e respecto polos nosos antergos e polo noso patrimonio cultural inmaterial-). Vívese para máis que o puramente material e crematístico e que para un mero pragmatismo mercantilista. Pensemos en algo máis que en dólares, euros, libras… a vida é moito máis ca eso. Non pensemos en reducir a diversidade e variedade cultural e lingüística a tan só inglés, puramente por intereses economicistas, se pensamos así, ao mellor sería máis práctico aprender só chinés.
O galego non nos limita, ao contrario ábrenos moitas perspectivas, non nos esquenzamos dos fraternos Portugal e Brasil e todo o seu ámbito de influencia. Aprendamos por estimar o noso para logo poder estimar outras moitas cousas. Dame verdadeira lástima cando os galegos non aprecian o propio, a lingua, a cultura, a paisaxe. E cando non sabemos ou non queremos, por múltiples razóns, amar a nosa fermosa terra e todo canto ela conleva. Tomemos exemplo de pobos tan avanzados como Cataluña e País Vasco. Amando o noso somos quen de respectar e valorar aos demais.
O idioma galego non nos fai dano, non o aldraxemos, pois cando o facemos somos uns fillos mal nacidos que desprezamos aos nosos propios antepasados. Desexemos como Cunqueiro, mil primaveras máis para a lingua galega.
Cando se estaba a confeccionar a Lei Villar, lei de educación de 1970, Filgueira Valverde e Rosón Pérez, fan un alegato encendido a prol da lingua galega nas Cortes Españolas. Argumentaron pedagóxica e culturalmente a favor do necesario uso vehicular da lingua materna na escola, defendendo á lingua de Rosalía, citan, entre outros, a frei Martín Sarmiento, ilustrado galego, que se caracterizou polo estudo e polo amor á nosa lingua, postulando xa no seu tempo, o uso escolar do galego. E mantendo a tese de que o bilingüismo non é un impedimento de nada senón unha riqueza que ofrecía moitas avantaxes para o coñecemento e para a educación.
Os nosos complexos, a nosa castración lingüística, que padecen en grao sumo quenes nos gobernan, indúcennos aínda no século XXI a aldraxar ao noso propio idioma, aducindo toda unha serie de falacias moi estendidas. Que si o galego non serve para nada (cando é útil como todas as linguas para comunicarnos, para expresar os nosos sentimentos e os nosos coñecementos, para a creación literaria –tan rica e variada no noso idioma-, para demostrar cariño e respecto polos nosos antergos e polo noso patrimonio cultural inmaterial-). Vívese para máis que o puramente material e crematístico e que para un mero pragmatismo mercantilista. Pensemos en algo máis que en dólares, euros, libras… a vida é moito máis ca eso. Non pensemos en reducir a diversidade e variedade cultural e lingüística a tan só inglés, puramente por intereses economicistas, se pensamos así, ao mellor sería máis práctico aprender só chinés.
O galego non nos limita, ao contrario ábrenos moitas perspectivas, non nos esquenzamos dos fraternos Portugal e Brasil e todo o seu ámbito de influencia. Aprendamos por estimar o noso para logo poder estimar outras moitas cousas. Dame verdadeira lástima cando os galegos non aprecian o propio, a lingua, a cultura, a paisaxe. E cando non sabemos ou non queremos, por múltiples razóns, amar a nosa fermosa terra e todo canto ela conleva. Tomemos exemplo de pobos tan avanzados como Cataluña e País Vasco. Amando o noso somos quen de respectar e valorar aos demais.
O idioma galego non nos fai dano, non o aldraxemos, pois cando o facemos somos uns fillos mal nacidos que desprezamos aos nosos propios antepasados. Desexemos como Cunqueiro, mil primaveras máis para a lingua galega.
No hay comentarios:
Publicar un comentario