domingo, 31 de enero de 2010

ELIGIO VILA, COMPOSITOR GALEGO












Eligio Vila naceu en Lantaño (Portas) o 1 de xaneiro de 1943, non obstante, leva moitos anos afincado en Vilagarcía de Arousa, onde exerceu a doncencia durante moito tempo e ata a súa xubilación. Aínda que el debera de terse dedicado por enteiro á composición musical, a súa verdadeira paixón, sen outras actividades distractoras da súa xenuína vocación. Por fin, agora si pode ocuparse, como actividade central, á Música, que é a súa vida. Como xa dispón de máis tempo, agardamos froitos granados desa cuasi exclusiva dedicación á creación artística. Obras súas téñense estreado ademais de en Galicia, en Venezuela e Portugal.

Como arousán de adopción, ten composto unha RAPSODIA AROUSÁ, xa estreada e interpretada na capital da comarca de Arousa e que moi pronto vai ser interpretada pola Orquestra Sinfónica de Galicia, dependente do Concello da Coruña. Asimesmo o día 6 de febreiro, ás 20:00 h., vai ser interpretada, por un grupo de prestixiosos músicos de cámara, a nana, PUER NATUS EST, por el composta e especialmente dedicada ao seu primeiro neto, será no Auditorio do Conservatorio Profesional de Música “Manuel Quiroga” de Pontevedra.

Hai uns días (en concreto, o pasado 15 de xaneiro) fíxose a estrea absoluta da súa Sonata para Clarinete e Piano, 2009 (da que xa nos fixemos eco nunha anterior entrada), cun enorme éxito de público e crítica. Precisamente, as imaxes que ilustran este artigo correspóndense con instantáneas tomadas ese día. Eligio aparece xunto aos intérpretes, Asterio Leiva, clarinetista e Alejo Amoedo, pianista; ámbolos dous, profesores do Conservatorio Superior de Música de Vigo. Aparece tamén na compaña do mestre e compositor decano de Galicia, Rogelio Groba.
Desexámoslle moitos éxitos máis ao noso amigo, Eligio Vila.
(Engadimos dúas imaxes, despois da interpretación de PUER NATUS EST polo Grupo Instrumental Século XX, dirixido por Florián Vlashi).

sábado, 23 de enero de 2010

AS VERBAS


Hoxe queremos darlle voltas ao verbo ESCINTILAR. É unha verba de procedencia latina, vén de SCINTILLA, que significa “chispa”. O diccionario, entre outras acepcións, reflicte as seguintes sobre o verbo indicado:

1.- Emitir intermitentemente raios de luz de intensidade e de cor variable; esfacharear.

2.- Teren as estrelas a súa característica oscilación de luz.

Imos fixarnos na palabra ESTRELA, que procede do latín: STELLA, consultando o diccionario, dinos que estrela significa: astro que brilla con luz propia.

O pestanexar das estrelas é como se realmente botaran chispas; as estrelas botan chispas que chegan ata nós nas noites despexadas. Estes días pasados de noites xélidas poidemos contemplar as estrelas que escintilaban, dende as distancias siderais, cun fulgor impresionante.
Na zona de Arousa, ademais das noites claras da invernía, pódese gozar co escintilar das estrelas no mes de agosto, cando se aprecia ben, ollando cara o norte a nosa fermosa galaxia a Vía Láctea, que indica o camiño cara Compostela: campo de estrelas. Que sen dúbida, escintilarán dun xeito vigoroso neste Ano Santo Compostelano.

O pálpito do corazón humano é como o escintilar acompasado das estrelas. O ritmo do cosmos coas súas regularidades e irregularidades semella a humana natureza, un microcosmos; ao fin, os humanos non somos máis que pó de estrelas, chegados nun momento dado a este planeta azul, e o escintilar das mesmas reprodúcese no interior e no exterior de nós mesmos. Que sexamos lumieras, que emitamos raios de luz de razón e de sentimento.
A VOZ DOS LITERATOS:
Eu sei dunha estrela
perdida nos ceos,
irmá dos meus soños
e dos meus anceos.
A estrela rebrilla
cando miro para ela
cos ollos abertos
e ollada sinxela. (MANUEL MARÍA: A ESTRELA SEN NOME, Os soños na gaiola.(1994).
¡Chegará unha mocidade de estrelas! (RIVAS, Manuel: CANTIGA DA PRIMEIRA VELLEZ, Mohicania.(1986).
Un souto tiven eu de follas de ouro
escintilando ao sol do mediodía
e unha sombra que amena protexía
a púber inocencia dos meus soños. (PENAS, Ánxeles: O santuario intocable.(1992).
Debaixo deste esplendor, unha túnica de vento sutil
percorre a eternidade deste ceo lascivo. (GARCÍA, Xosé Lois: MEMORIA DA CINZA IGNORADA, Rosto incompleto.(1996).
Ondulando no éter de latexos eternos
con afáns inauditos e fabrís esplendores,
agreguemos os suores a outros suores fraternos
dos que nos precederon nos humanos labores
ondulando no éter de latexos eternos. (PICOUTO, Millán: HIMNO A NÓS MESMOS, Obra lírica completa.(2000).
(A imaxe corresponde ao cadro de Vincent Van Gogh: A Noite Estrelecida - La Nuit Étoilée, xuño de 1889).

domingo, 17 de enero de 2010

MÚSICA GALEGA CONTEMPORÁNEA



O pasado venres día 15 de xaneiro de 2010, tivemos a sorte de gozar da estrea mundial de catro obras musicais doutros tantos compositores galegos do noso tempo. O acontecemento tivo lugar no Salón de Actos do Conservatorio Superior de Música de Vigo. O acto foi presentado maxistralmente, como acostuma el a facer as cousas, polo Dr. Luís Costa, experto docente musical, quen fixo unha introducción xeral para despois deterse máis polo miúdo en cada compositor e a obra que se ía estrear. A interpretación tan maxistral como as presentacións, foi responsabilidade dos xoves docentes do Conservatorio Superior de Música da cidade olívica: Asterio Leiva, ao clarinete; acompañado do pianista, Alejo Amoedo. Mestres e compositores foron premiados co aplauso entusiasta e entregado do público asistente, que tivo o privilexio de contemplar tan excelente espectáculo artístico.
Existe a música contemporánea galega dende a perspectiva clásica e culta; pero, é merecente dunha maior atención por parte do pobo en xeral, e dos responsables políticos da cultura e da educación en particular. Deberamos apreciar o noso. E nos concertos subvencionados con fondos públicos, habería que propiciar que se interpretara unha certa porcentaxe de composicións musicais dos nosos autores.
Os catro compositores estaban encabezados polo decano e máis laureado compositor galego, o mestre, Rogelio Groba, cunha obra REMINISCENCIAS, de inspiración no folclore e na música popular galega. Groba foi quen musicou os SEIS POEMAS DE MAR IN MODO ANTICO da autoría de Filgueira Valverde.
Do mozo e polifacético, Paulino Pereiro, escoitamos as súas 4 PEZAS, unha obra recentísima do 2009, na que nos amosa a súa rica inspiración, a súa expresividade e mestría, a dun xove músico que, sen dúbida, nos seguirá agasallando con pezas mestras como esta.
O noso benquerido amigo, Eligio Vila, ofreceunos unha inspirada, sensible e poética SONATA (2009), de corte clasicista, que sen dúbida, é unha das súas mellores obras ata o momento. Eligio é un valor “in crecendo” da música galega, sempre nos ofrece obras que amosan a súa exquisita sensibilidade; é un poeta da música. Animámolo a seguir nesa liña de traballo e de inspiración.
Carlos López García, desgraciadamente, falecido recentemente, era un músico cosmopolita e moi próximo ás vangardas, das que participou na súa estadía en París e en Bos Aires, precisamente, a súa obra era a de composición máis antiga (1978) e con forte influencia vangardista, unha obra de música experimental, moi difícil de interpretar; pero, que facilitou observar a mestría e dominio dos seus respectivos instrumentos por parte dos mozos intérpretes.
Tivemos a sorte de contar no Auditorio Martín Códax con dous dos compositores, Rogelio Groba e Eligio Vila, que saudaron aos intérpretes e ao público desde o escenario do salón nobre do Conservatorio.
En definitiva, un concerto memorable, que coidamos debera recorrer Galicia enteira e incluso trascender ás nosas fronteiras. Que tomen nota, quenes terían que promocionar axeitadamente a nosa cultura.
(Nas imaxes, o programa elaborado polo Conservatorio Superior de Música de Vigo -Nas imaxes de vídeo, a testemuña dos intérpretes-).

martes, 5 de enero de 2010

A MAXIA DA ILUSIÓN





A festividade dos Reis Magos, na que a ilusión aniña en tantas mentes infantís que desexan acadar ese xoguete tan esperado e solicitado aos Magos de Oriente, fainos lembrar que é bonito ter ilusión, a ilusión como a teñen os nenos, crer na maxia dos soños, oxalá nunca se perdera esa candidez e autenticidade da infancia.

Esta época do ano, é época de nostalxia de tempos idos, de seres queridos que xa non están; é o devenir e o transcorrer da vida. Cada etapa ten as súas propias características, as súas peculiaridades. Pero, é bo crecer, é bo que pase o tempo vivido. O interesante é sacarlle substancia a ese tempo que pasa e non se detén.

Hoxe, en concordancia co que estamos a vivir, comentar o interesante que é facerse coleccionista de algo, tamén coleccionista de soños; en fin, de cousas sinxelas, pero que chegarán a ter un gran valor sentimental e emocional. Dende nenos podemos coleccionar selos, moedas, minerais, libros, cromos e variados obxectos. É un costume e unha afección cultural que co tempo da valor a esas coleccións.

Traemos a colación un álbum de cromos que encheu de ledicia a miña infancia, eso que por pouco non din completado todo o álbum. Foi un coleccionismo instructivo con ese álbum (que iluminan as dúas imaxes desta entrada), abriúseme o coñecemento cara o Novísimo Continente: Oceanía. Para min era unha colección ben fermosa, aínda que con ela tiven que consumir algúns chicles de máis. Cada vez que contemplo o raído álbum, lembro aquel tempo tan feliz da miña infancia en Caldas de Reis na década dos 60 do pasado século. Acudía ansioso ao quiosco das Palmeras para mercar aqueles chicles DUNKIN que traían o preciado tesouro: os cromos de OCEANÍA; logo a trocar os “repes” cos outros nenos e nenas amigos. Hai que coleccionar vivencias e experiencias, para poder coleccionar bonitos soños e lembranzas.