miércoles, 28 de julio de 2010

CICLO CULTURAL NO LICEO CASINO DE VILAGARCÍA


Filgueira Valverde foi un promotor cultural, un home que xerou cultura e xestionou cultura. Esta inmensa actividade cultural desenvolvida por Filgueira mermou a súa obra de creación literaria, aínda así, chea de calidade e de intensidade.
Filgueira ten pronunciado algunha conferencia e participado nalgunhas actividades culturais na sociedade Liceo Casino de Vilagarcía de Arousa. Hoxe imos reseñar algunhas actividades culturais de finais do mes de xullo de 2010, nesa centenaria sociedade:

FACEMOS CAMIÑO - XACOBEO/2010 - LICEO CASINO DE VILAGARCÍA DE AROUSA

28/07/2010, ÁS 21:00 H. NA TERRAZA DO LICEO CASINO: Actuación do acordeonista de 11 anos de idade, David Álvarez Caneda, quen interpretará o seguinte programa:

- Dúas pravianas galegas

- Larachispún (popurrí galego)

- Lela

- Mi bella Lola

- Luz Divina

- Cielito Lindo

- México Lindo

29/07/2010, ÁS 21:00 H., NO SALÓN DE ACTOS: Presentación da novela: LAS PUERTAS DEL ALMA de Sabela Muñiz Pérez.

30/07/2010, ÁS 21:00 H., NO SALÓN DE ACTOS: Actuación do Coro da Asociación de Amas de Casa "O Noso Lar", dirixido por José Álvarez e acompañado á guitarra por Eduardo Campos, que interpretarán o seguinte programa:

1.- San Benitiño (popular)

2.- Saudade (Andrés do Barro)

3.- Habanera de Don Gil (Fragmento Zarzuela: Don Gil de Alcalá)

4.- La petaquita (Violeta Parra)

5.- Zamba de mi esperanza (Luis Morales)

6.- Limeña (Chabuca Granda)

7.- Naranjerita (Osvaldo Sosa)

8.- Canción del jangadero (Jaime Dávalos)

9.- La perla (habanera)

10.- No soy de aquí, no soy de allá (Facundo Cabral)

11.- El Arriero (Atahualpa Yupanqui)

Este mesmo día despois do concerto, INAUGURACIÓN DE PINTURA da artista, Mila Barcala Patiño, que estará aberta ata o 27 de agosto.

CULTURA É PARTICIPACIÓN, CONTEMPLACIÓN, CREACIÓN, GOCE, todos e todas invitados a este ciclo cultural do Liceo Casino de Vilagarcía de Arousa.

domingo, 18 de julio de 2010

MOITO FALAN OS TONTOS


É MELLOR ESTAR CALADO E PARECER TONTO QUE FALAR E DESPEXAR AS DÚBIDAS DEFINITIVAMENTE. (Groucho Marx).

A palabra pode converterse nunha arma arroxadiza, a lingua mal dominada é como unha daga ben afiada. Hai que ser prudentes no uso da palabra. Usada comedidamente e se é posible para agradar aos demais. Os xuízos e as críticas deben estar ben fundados e acreditados xa que é moi fácil falar e criticar, facer dano coa palabra; non mentemos a mentira, a difamación, a calumnia, a falsa testemuña; eso é o peor do peor.
Moitos falan por falar, sen consistencia, sen rigor; faltos de intelixencia... demostran así a súa imbecilidade, máis lles valera ter a boca pecha. Lembremos o refrán: EN BOCA PECHADA, NON ENTRAN MOSCAS". É ben certo o aforismo de Groucho. Mais os tontos, a maioría das veces, non se decatan de que o son, aínda máis, pensan que son os seres máis intelixentes do mundo. Son moi perigosos, por aburridos e noxentos; hai que fuxir deles.
Nos medios de comunicación social, na sociedade en xeral, cantos tontos non hai? Vivimos no reino dos tontos; pero, son os listillos de turno, que se aproveitan das ocasións para medraren. Por eso, existen tanta pobreza de pensamento, tanta vulgaridade, extremada miseria de vocabulario. A quen lle convén que impere tanta tontería? Falan e meten ruido os que deberan estar calados, os sabios permanecen en silencio, miden as súas palabras, son prudentes. Sufren ao escoitar a tanto falabarato oportunista, ao comprobar que predominan a mentira e a falsía, a adulación. A ver se lle fan caso a Groucho Marx. Cousas veredes!

lunes, 5 de julio de 2010

MANOLIÑO, O DE INÉS


(Filgueira sempre recordaba e facía a gabanza dos seus amigos, rendéndolle sinceiras homenaxes. Nós queremos emulalo e hoxe facemos un recoñecemento a un amigo da infancia, verdadeira patria do home).

Manoliño foi un veciño amigo da miña nenez en Caldas de Reis, a fermosa e histórica vila termal, de tan grata lembranza. Os pais de Manoliño tiñan un posto de productos cárnicos na Praza de Abastos caldense e vivían nunha casa a principios da rúa do Embudiño. Nin que dicir ten que a nai de Manoliño chamábase a señora Inés.
Era un rapaz moi pavero e cheo de inxenio. Facía moi ben uns arcos que tiñan por frechas ballestas de paraugas ben afiadas, ben sei delo porque unha daquelas magníficas frechas impactou certeiramente nas miñas nalgas, cando Manoliño manexaba fachendoso o seu admirado e envexado arco. Tamén facía unhas espadas de madeira moi bonitas, moi ben talladas coa súa navalla, semellaban espadas de verdade. Entre outras cousas e mil falcatruadas, compoñía unhas sorprendentes pompas de xabón, feitas cun anaquiño de xabón LAGARTO metido nun cacharro de auga, despois de remexer ben, sopraba cunha palliña e dende as esqueiras de entrada da súa casa, saían as pompas coas que xogabamos de vagar todos os raparigos do barrio.
Daquela os nenos eramos máis libres, as rúas eran nosas, eramos os verdadeiros protagonistas dos nosos xogos.
Sorte de poder contar cun amigo tan mañoso. Manoliño e uns rapaces extremeños, andaluces ou casteláns, non sei, de fóra, que eran fillos duns gardas civís que daquela vivían nunha casa da rúa dos Fornos, montaron un soberbio espectáculo de monicreques feitos por eles con cartóns e papeis. Representaron a función dende unha das fiestras da casa dos gardas civís. Tódolos nenos do barrio e algúns adultos presenciamos aquela inesquecible representación; eso si, tivemos que pagar unha peseta.
Con Manoliño de mandamáis démoslles un susto a un pequeno grupo de mantidas, nun mes de agosto dos 60. Á noitiña, cando saían do balneario e pasaban preto da igrexa de Santo Tomás, cuns calacús perfectamente amañados para que semellasen unhas caveiras, puxerámoslles dentro unha veliña acesa. As velliñas escorrentaron cheas de medo. E nós, axeitadamente agochados, morríamos de risa.
Manoliño era un experto en roubar, aquelas saborosas laranxas da horta do cura. Polas noites de verán ía espiar ás parellas no parque xardín e na carballeira da Feira, á beira do senlleiro río Umia.
Manoliño era un fenómemo. Na escola alongaba o seu pescozo para poder copiar nos exames dos compañeiros máis adiantados. O mestre, D. Victoriano Rosales, dicíalle: Manoliño, semellas unha xirafa e dáballe un capote na cabeza. Con Manoliño e outros compañeiros teño latado algunha vez da escola para ir á fermosísima fervenza de Segade de Arriba, algúns primeiros de mes, cando D. Victoriano se ausentaba da Graduada, por ser día de cobro, e ía a Pontevedra a recibir a paga do mes del e dos outros mestres.
Que recordos! Xa fai moito que non sei nada de Manoliño. El non o sabe; pero, era o meu heroe de neno, por ter un espírito libre e aventureiro.

(Na imaxe, Manoliño era o monaguillo que figura á esquerda da foto).