lunes, 30 de mayo de 2011

IV MESA DAS VERBAS

O pasado venres día 6 de maio, celebramos nas instalacións do Liceo Casino de Vilagarcía de Arousa o IV Encontro Poético coa denominación de IV MESA DAS VERBAS, participaron lendo e declamando poemas as seguintes persoas:



  1. Alfonso Saavedra leu un manifesto en forma de prosa poética da autoría de Lois Vila Fariña, que se atopaba entre os asistentes.

  2. Enrique Brumbéck

  3. Andrea Fernández

  4. Bilal Traoré

  5. Rafa Gómez (Brétema)

  6. Jesús Recio

  7. Jean Carballo (Brétema)

  8. Ramón Torrado

  9. Antonio Quiñoy

  10. María Palacios (Brétema)

  11. Tito Porto

  12. Eduardo Víctor Castro López

  13. Carmen Darriba (Brétema)

  14. Isaura Lago (Brétema)

  15. Dosi (Brétema)

  16. Ángeles Conde

  17. Antonio Pinedo

  18. Manoel Xosé de Oliveira (Brétema)

  19. Alfonso Saavedra

  20. Xermán Torres
O mozo acordeonista, David Álvarez Caneda, foi o que nos deleitou coa súa música, como se pode comprobar nas imaxes.

Léronse os seguintes versos de Paul Éluard do seu poema LIBERTÉ, verquidos ao galego por Xermán Torres:

Sur mes cahiers d'écolier -Sobre os meus cadernos de escolar
Sur mon pupitre et les arbres -Sobre o meu pupitre e nas árbores
Sur le sable sur la neige -Na area na neve
J'écris ton nom -Escribo o teu nome

Sur toutes les pages lues- Sobre todas as páxinas lidas
Sur toutes les pages blanches -Sobre todas as páxinas en branco
Pierre sang papier ou cendre -Pedra sangue papel ou cinza
J'écris ton nom -Escribo o teu nome

Sur les images dorées- Sobre as imaxes douradas
Sur les armes des guerriers -Nas armas dos guerreiros
Sur la couronne des rois -Sobre a coroa dos reis
J'écris ton nom -Escribo o teu nome

Sur la jungle et le désert -Na xungla e no deserto
Sur les nids sur les genêts -Nos niños nos carballos
Sur l'écho de mon enfance -No eco da miña infancia
J'écris ton nom -Escribo o teu nome

No Liceo Casino aínda poidemos seguir disfrutando da poesía co recital do Grupo Poético "Brétema" de Vigo o pasado 18/05/2011, que estivo magnífico. Tamén foi extraordinaria a actuación do recitador, Enrique Brumbéck, o día 19/05/2011.

MOI IMPORTANTE: A V MESA DAS VERBAS, se o tempo non o impide (senón sería no Salón de Actos do Liceo Casino) celebrarase na rúa Castelao de Vilagarcía de Arousa, fronte a sede do Liceo Casino. A cita poética será o vindeiro venres 17/06/2011 ás 21:00 h.


ENLACE A UN VÍDEO DESTA EFEMÉRIDE:


http://www.youtube.com/watch?v=Haty4gFg3Ac

domingo, 22 de mayo de 2011

DIOS Y LA CONCEPCIÓN DEL UNIVERSO


Después de haber leído Historia del tiempo de S. Hawking

No hay que vincular la existencia de Dios a ninguna explicación o teoría científica de cómo nos imaginamos o teorizamos acerca de las posibles hipótesis sobre el origen y formación del universo o universos y de la vida. La ciencia es una cosa, la religión y la teología (aunque ciencia) son otra cosa, unas no contradicen a otras. Son distintos planos de acercarse a distintas realidades y vivencias. No podemos hipotecar por la ciencia la idea de Dios, como tampoco la religión debe impedir el avance de la ciencia y las especulaciones científicas. No son algo contradictorio. No debo esforzarme por buscar argumentos científicos para negar a Dios. Como tampoco debo buscar argumentos religiosos para negar la ciencia.

Dios no depende de que el universo tuviera un principio en el tiempo y tenga un final o tenga o no tenga fronteras. Dios es. Por eso no me preocupa y no considero como infalibles las siguientes palabras de Hawking en el citado libro: Pero si el universo es realmente autocontenido, si no tiene ninguna frontera o borde, no tendría ni principio ni final: simplemente sería. ¿Qué lugar queda, entonces, para un creador?

Dios como ser está por encima de nuestra concepciones más o menos afortunadas. Se escapa a nuestro raciocinio, nunca podremos aprehenderlo todo y nunca tendremos un conocimiento total de las realidades, Dios y el universo son lo suficiente amplios y complejos para que el ser humano pueda llegar a comprenderlos en su totalidad y globalidad, podremos tener aproximaciones y podremos acercarnos a alguna explicación, que no tiene que ser obligatoriamente verdad. Nuestros conceptos del sistema de coordenadas de espacio-tiempo no le incumben a Dios, no pueden constreñirlo, ni pueden acotarlo; su existencia o no, no podremos abarcarla nunca en nuestros parámetros científicos, siempre muy limitados. Somos muy poquita cosa para tener una idea definitiva y última acerca de Dios y del universo por mucho que nos esforcemos; sería además un esfuerzo inútil, lo que no es óbice para desligitimar las especulaciones científicas y teológicas, que siempre serán aproximaciones más o menos acertadas; pero, no lo sabremos nunca. Pero esto no niega el esfuerzo por el conocimiento y las posibles teorías explicativas, esto es una característica humana, el preguntarse, el lucubrar, el tener dudas; el ofrecer diversas y posibles explicaciones esto nos hace más humanos, más humildes, menos presuntuosos, sabemos que no sabemos y que nunca tendremos la última palabra en nada.

Para los creyentes, Dios dio forma a lo que hay; pero es un misterio cuál ha sido el origen exacto y cuál ha sido la evolución del universo o universos, o si tuvo que haber un origen, un principio sí tuvo la naturaleza humana, que también se pierde en el misterio.

Dios no nos cabe en la cabeza; pero, inunda nuestro corazón, Dios es misterio, es Amor. Es legítimo que nos preguntemos, que investiguemos para intentar conocer y saber cada vez más, sin despreciar nuestras limitaciones. Hay cuestiones profundas y últimas que nuestra naturaleza humana limitada no puede ni podrá abarcar. Pongamos nuestro empeño en ser mejores y nuestros avances científicos para el mejoramiento de la vida de todos los seres humanos en un planeta sostenible y protegido. Conservar y mejorar las condiciones de vida para todos los que heredarán la Tierra, los conocimientos humanos para preservar y conservar la vida en este minúsculo e insignificante lugar perdido en algún punto del universo o de los universos. Y pensemos que hay muchos mundos que están en éste. Descubrir y amar a los otros para hacer un planeta habitable y humano, eso es voluntad de Dios.

(La fotografía es una instantánea de Aldrin en la Luna, en la expedición del Apolo 11. Es una famosa imagen de la NASA).

sábado, 7 de mayo de 2011

REPORTAXE MAIOS-2011 EN VILAGARCÍA DE AROUSA



















Como cada 1 de maio, celebrouse en Vilagarcía de Arousa a Festa dos Maios, sendo realistas, se non fose polos centros educativos esta festa estaría desaparecida. Os veciños, as asociacións, os particulares non participan e é unha mágoa. Este ano non asistiu a Asociación Contra Vento e Marea do barrio de A Laxe, despois de tantas edicións con destacadas intervencións. Que pasa na Laxe? Xa non hai nenos? Xa non hai ilusión? Non sei como, pero habería que ir pensando en revitalizar esta fermosa tradición, si, hai moita xente mirando; pero, é preciso dar un paso máis, participar.

Nesta edición de 2011 o animador da festa foi o noso bo amigo, o folclorista, Carlos Rey Cebral.

Imos facer unha pequena selección das letriñas de dous dos colexios, que segundo o noso criterio, foron os que mellor as interpretaron, trátase dos colexios vilagarciáns de O PIÑEIRIÑO e do ANEXO A LOMBA.

A Mostra dos Maios celébrase dende hai uns poucos anos no Parque Miguel Hernández, o que é un acerto. Non obstante, habería que probar un ano a celebrala na Praza de Galicia e na rúa Castelao, hoxe en día, un dos lugares máis frecuentados da cidade.

- CEIP O PIÑEIRIÑO:

Fixemos o maio
con flores e fiunchos
e agora o cantamos
aquí todos xuntos.

Fixemos colares
con margaridas
das amarelas
que son máis bonitas.

Estes maios
adornamos
con laranxas
e ovos cucados.

Levántate maio
bastante durmiches
pasou un burro
e non o sentiches. (Interpretadas ao xeito de Vilafranca do Bierzo).

Decidir a quen votar
ten moita complicación
vaian antes a comer
e despois á procesión.

Ademais o Piñeiriño
estase modernizando
coas novas tecnoloxías
temos para ir tirando.

Coa pizarra dixital
eu abraiado me quedo
porque para escribir
temos que darlle co dedo.

Desexámoslle un bo día
e que voten con acerto
e que veña Santa Rita
con calor e tempo seco.

Catro arroaces
entraron pola ría
quedaron abraiados
de Vilagarcía.

A pesar de todo
podemos presumir
das vistas tan bonitas
do paseo ata Carril.

Os da nosa anpa
reclaman e reclaman
pero a beirarrúa
aínda non se arranxa.

Ata aquí chegamos
xa poden aplaudir
e si lles gustou
podemos repetir.

- A.N.P.A. do Colexio Anexo "A Lomba"

Hoxe día un de maio
vimos todos a cantar
con risas e alegría
ímolo pasar xenial.

A violencia nas mulleres
non resolve os conflictos
por iso berramos xuntos
TODO ISO SON DELITOS!

Non hai moito que o concello
decidiu sacar os bancos
os que estaban na Ravella
os tiraron ao barranco.

Aos rapaces do Anexo
tamén lles gusta comer
e grazas a Antena 3
o taxi poden coller.

E agora nos marchamos
cantando esta canción
ata o ano vos dicimos
Nosa querida afición.

lunes, 2 de mayo de 2011

LEMBRANZAS DE ÁLVARO CUNQUEIRO



Neste ano 2011 cúmprese o centenario do nacemento dun grande da literatura galega como é Álvaro Cunqueiro. Un dos poucos escritores en lingua galega que puido vivir case exclusivamente do que escribía. Foi un escritor que tocou moitas cordas, xa que practicou a poesía, a narrativa, probou sorte na dramaturxia e tamén utilizou a súa pruma no xornalismo, nos libros de gastronomía, nos guións radiofónicos. Foi un escritor moi completo, cheo de fantasía e orixinalidade. A min gustoume e interesoume moito a súa faceta de guionista radiofónico. Teño escoitado moitos dos seus míticos programas radiados dende a emisora de Radio Nacional de España na Coruña e moitos deles na magnífica voz de Marinita de la Peña.
Tamén ten probado don Álvaro a escribir sobre a cociña galega, da que era un gran coñecedor, tanto teórica como practicamente. Lembrar que foi moi amigo de Xosé Filgueira Valverde e da súa familia. Colaborou no famoso libro da COCIÑA GALEGA, da filla maior de Filgueira, Araceli. El era un "bon vivant", grande "gourmet" e excelente "gourmand".

Eu tiven a sorte de coñecer a Cunqueiro no verán de 1969, na fermosa vila termal de Caldas de Reis, no Hotel Dávila, un hotel moi xeitoso e familiar, cuns fermosos xardíns e un extraordinario e frondoso canaveiral á beira do río Umia. Neste hotel facíase unha moi boa cociña e unha magnífica repostería da que era responsable, naquelas datas, a lembrada dona Balbina, nai da dona do mesmo. D. Álvaro tiña moi en conta todo esto e pasaba uns días alí de descanso e de bo xantar. Á hora do almorzo tiña por costume ler o Faro de Vigo (do que foi director) e o ABC de Madrid.
En Caldas, había un famoso bar-restaurante, que popularmente se coñecía como O Cabaret, a súa dona era unha extraordinaria restauradora e o seu dono un simpático e popular personaxe na vila (gran animador das festas patronais e do Entroido caldense). Alí Cunqueiro disfrutaba dos bos manxares da terra, que se preparaban dun xeito exquisito e regados cos bos viños do país. Tamén naquel emblemático lugar celebraban as súas xuntanzas os chamados "endovélicos"; todos daban boa conta das empanadas de anguía, lamprea, raxo; por tan só mencionar algunhas das grandes especialidades da casa, aos que habería que engadir os bos mariscos e os bos froitos do porco, dos que D. Álvaro era un gran degustador.

Cunqueiro unha tarde calorosa daquel verán caldense de 1969, contoume algunhas historias rebosantes de fantasía e preciosismo, mágoa que non fora certo tempo despois, porque eu contaba apenas con doce anos de idade e daquela non puiden sacarlle todo o proveito que se merecían.

A min agrádame moito o Cunqueiro poeta neotrovadoresco o de Cantiga nova que se chama Riveira ou o de Dona do corpo delgado. Disfruto moito coas versións cantadas dos poemas que interpreta marabillosamente, Amancio Prada.

Con esta humilde lembranza quero render unha homenaxe a Álvaro Cunqueiro no seu centenario, con aquelas vivencias dun neno galego que tivo a sorte de coñecelo alá a finais dos xa lonxanos anos 60, na xeitosa e querida vila de Caldas de Reis.

(...) e é a alma túa a quen despides como unha ave
nunha mañán de primavera
ou nun serán de outono.

Tamén verco rulas, viños doces, rosas
e as memorias de neno, follas verdes
dunha abidueira nacida a carón dun poldro branco.

(...) quero, quero volver a poñer a miña gorra mariñeira
aquela gorra dos oito anos
cando entre o meu sono e eu cantaba a luz.

(...) ollando a Deus facerse herba e mais de mar...

Entón disimulando canto, e coas mentiras
fágome unha sorrisa de xardín en festas.

Coma un río que marmura na noite
escoitaremos teu cantar.

(...) ¿Quen quere rosas,
ouro, pan trigo, mocidade, raiolas de sol?
(...) A carón da nave voaban follas secas...

(Versos escollidos de Álvaro Cunqueiro de seu libro: Herba aquí ou acolá, 1991).