jueves, 21 de julio de 2011

A Terra do Ouro
















O día 17 de maio de 2011 un grupo de amigos fixemos unha viaxe turística por terras de Ourense. Fermosa cidade do interior de Galicia, a antiga Auria, fai lembrar a riqueza en ouro, de aí o nome, que se podía atopar nas concas do Sil e do pai Miño, os románs (segundo se di) deron boa conta dese ouro.
Ourense tivo un pasado comercial interesante relacionado co mundo da pel e do calzado, do que aínda se poden atopar vestixios. Tamén por aquí houbo experiencias de industrias agropecuarias, xestionadas como cooperativas.
Os ourensáns son emprendedores e traballadores, como toda Galicia sofreu as terribles consecuencias da emigración. Podíase topar un paragüeiro en calquera parte do mundo. Famoso foi o Centro Ourensán de Bos Aires, onde foi recibido o grande Castelao.
Eminentes compañeiros da xeración de Castelao, a Xeración Nós, eran ourensáns, Otero Pedrayo, Vicente Risco, Cuevillas (mestres e amigos de Filgueira Valverde). A revista homónima e voceiro do grupo tivo a súa mellor época cando foi deseñada dende Ourense con Risco e Castelao como directores.
Ourense atesoura riquezas culturais, patrimoniais e naturais, na selección de fotos que ilustran esta entrada podemos ollar algunhas.
Ourense dorme aloumiñada nos veráns polos efluvios que xorden das augas do pai Miño e que fan máis levadeiras as "esmorgas" de cantos visitan as súas históricas rúas. Fixemos un pequeno percorrido seguindo o roteiro dos esmorguistas da famosa novela do lembrado Eduardo Blanco Amor, quen tivo que vivir alonxado da súa terra e de seres tantas veces incomprendido. Para el e para todos os ourensáns a nosa admiración e o noso agarimo por tantas riquezas, sobre todo, tantas riquezas inmateriais que non hai ouro no mundo que as poida pagar.

martes, 12 de julio de 2011

AS MESAS DAS VERBAS DO LICEO CASINO


Unha iniciativa do Liceo Casino de Vilagarcía de Arousa, que axudaron ao seu nacemento e desenvolvemento, María Palacios, Andrea Fernández e Xermán Torres co acollemento entusiasta por parte do Presidente da Entidade, Alfonso Saavedra, son os encontros poéticos que chamamos Mesa das Verbas, que neste mes de xullo, imos celebrar a VI Mesa, parece que foi onte e xa van alá seis meses de celebración encol da poesía coa axuda da deusa Palas Atenea, que nos preside en forma de curuxa e coas Musas que nos acompañan, contando coa axuda inestimable do Grupo Poético Brétema de Vigo, co seu Vicepresidente, Manoel Xosé de Oliveira como máximo colaborador, quen a través do blog:

www.grupo-bretema.blogspot.com

reflicte magnificamente dita actividade duns amigos amantes dos versos.

A VI MESA DAS VERBAS será a véspera do Carme, venres 15 de xullo de 2011, ás 21:00 h. e, se o tempo o permite, será na rúa Castelao, fronte ás instalacións do Liceo Casino, nesta oportunidade a Música estará nas mans da pianista, María Torres Sánchez. Todos os que nos queirades acompañar alí teredes o voso sitio.

Agora imos facer un pouco de historia e falar da pasada V MESA DAS VERBAS:

Celebrouse o día 17/06/2011 na hora de costume na sala do Liceo Casino, de inicio fixemos unha sinxela homenaxe a Castelao, lendo un fragmento dun seu escrito sobre a lingua galega. Temos que dicir, que nesta oportunidade xuntamos tres artes: A Poesía, a Música e a Pintura, pois na sala atopábanse uns fermosos cadros de César Fontenla da súa exposición que chamaba URBE. A música púxoa o grupo SAEFAS, composto polos seguintes mozos (compoñentes da Banda de Música de Vilagarcía): Daniel Barros, Santiago Fontes, Artur Silveiro, Juan José López, Ismael Álvarez e Alejandro García, que interpretaron as seguintes pezas:

- Xota do Quedás (propia)

- Invernía (Caramuxos)

- O vals do Jicho (Antón Pulido)

- Super Mario

- Lonley day

- I will survive

- Smells like spirit

Foron moi recoñecidos e aplaudidos xa que gustou moito a súa actuación.

Compartiron poemas nesta ocasión:

- Enrique Brumbéck (recitador)

- Manoel Xosé de Oliveira (Brétema)

- Andrea Fernández

- Eduardo Víctor Castro López

- Jean Carballo (Brétema)

- Luisa

- Rafa Gómez (Brétema)

- María Palacios (Brétema)

- Carmen Darriba (Brétema)

- Tito Porto

- Ángeles Conde

- Antonio Pinedo

- Alfonso Saavedra

- Xermán Torres

* Queremos subliñar a participación dun neto de Francisco Porto Rey (poeta e escritor vilagarcián), quen declamou un fermoso poema do seu avó que falaba dos nosos montes, Xiabre e Lobeira.

Tamén agradecemos a presencia nesta V MESA, das Concelleiras de Cultura e de Educación do Concello de Vilagarcía de Arousa, Gely Rodríguez e Rocío Llovo.

Agardámosvos o venres na VI MESA. Pero xa podemos anunciar que pensamos celebrar a VII Mesa o vindeiro venres día 12 de agosto de 2011, se non hai mal tempo, no parque Miguel Hernández, onde faremos lembranza do poeta de Orihuela.

Saúde e bos versos para todos!

viernes, 8 de julio de 2011

VACACIÓNS




Palabra máxica. As vacacións supoñen ter mais tempo para o lecer e para dedicarse ás actividades que a un lles gustan máis.
As lembranzas desta palabra asócianse coa luz da infancia, cando existía outra percepción do tempo, aqueles longos e luminosos veráns de calor...
Os primeiros baños na praia fluvial de Caldas de Reis, aquela chamada Ínsua, preto de Saiar, a aprendizaxe a nadar naquel fermoso, grande e próximo río Umia, o río da miña infancia, luminoso e fresco no verán, bretemoso no inverno. Naquel tempo o río estaba máis preto, había unha vivencia do río máis intensa, os baños, a pesca, as lavandeiras. O río non estaba contaminado, era un río moi troiteiro. Os nenos collíamos de cando en vez un escalo para observalo e xogar con el. Nas ribeiras aniñaban as fermosas nutrias e as denonciñas, era un río xeneroso con moita diversidade de vida.
Os paseos á beira do río ata chegar á fermosa fervenza de Segade. A remontada en barca ata chegar ao chamado merendeiro na parte baixa desa fluvial aldea, chea das lembranzas dos seus antigos muíños. Aínda que se actuou nesa zona, habería que recuperala e poñela en valor, restaurar os muíños, recuperar as remontadas nas barcas, protexer todo o río e o seu entorno, o embalse (lemantable erro) río arriba, habería que decidir que facer con el. O mellor sería que todo voltara a ser como antes; pero, non sei se eso será posible. Se o río volvese a ser o de antes, penso que se podía mellorar tendo outra mentalidade e coidando ben o entorno natural, todo sería máis doado.
As camiñatas polo monte ata chegar aos lugares de San Clemente e de San Andrés de César, observando á benigna Natureza e escoitando as sabias leccións do avó Manuel...

Logo o descubrimento do mar, do mar de Arousa; aquela praia de Compostela dos anos 60, con aquela area fina e dourada, na Concha podíanse coller os abundantes e saborosos berberechos e algunhas ameixas e navallas, comíanse alí mesmo crus e que ben sabían! Xogos nas praias cos curmáns e co tío Manolito, sorrisos con sabor a mar, arrecendo de algas no tempo, calidoscopio deformante dos tempos idos, solpores de sons e músicas dos que aínda quedan os ecos, búsqueda do Raio Verde nas tardiñas estivais, cando Lourenzo caía co sono, no horizonte debuxado coa liña da serra da Curota.

O regreso a Caldas en tren, aquel tren de vapor, se te asomabas ás ventaíñas pícábanche os ollos coa carbonilla que desprendía a chimenéa da locomotora, nos vagóns aqueles asentos de madeira, o traqueteo do tren... A estación de Portas tiña o seu encanto daquela, coa súa cantina, co seu xefe de estación. Logo o autobús do "Sinsonte" ata Caldas percorrendo a avenida de dona Urraca, a estrada tiña a ambos lados unha longa ringleira de plátanos, que lle daba un aspecto fermoso e maxestuoso, aquelas árbores murmaraban as súa cousas polas noites, eu seino ben, sobre todo ao pasar preto do cimiterio da parroquia de Santa María de Caldas coa súa fermosa e interesante igrexa parroquial do século XII. Parroquia de gratas lembranzas da miña infancia, alí fun catequista aos 10 anos, cantaba nas misas,facía as lecturas, rezaba o rosario,... D. Marcelino Torres Villar era o párroco daquela, alí escoitei no ano 1967 ou 1968 as primeiras lecturas en galego nas misas e escotei falar dun sabio pontevedrés, Filgueira Valverde, que algo andaba a investigar sobre uns frisos mal ubicados e abandoados, con certo valor e antigüidade e que podían ser noticia da Descoberta de América, veu facer fotos e reclamar mellor trato para ese documento en pedra (temos lle dedicada ao tema unha entrada antiga).
Nos veráns da infancia caldense tiven observado moito o ceo nas claras e despexadas noites de xullo e agosto. A avoa dicíame que non ollara para as estrelas, pois por cada unha que mirara creceríanme espullas. Eu non facía caso e miraba entusiasmado aquelas estrelas escintilantes e pensaba que habería alá tan lonxe?, as estrelas parecía que me chiscaban o ollo con aqueles latexos lonxanos do seu brilo.

Vacacións asociadas coas lecturas, aquelas visitas primeiras á Biblioteca Pública de Caldas, as lecturas dos primeiros Tintín, As aventuras de Guillermo da editorial Molino, A illa do Tesouro, o descubrimento de Verne, Heidi de J. Spiri, os cómics de Mortadelo e Filemón, Anacleto, O botones Sacarino, Zipi e Zape, TBO, o Capitán Trueno, Jabato, Pantera Negra, as Fazañas Bélicas, as Historias do FBI... Todas esas historias encheron os meus veráns. Ademais dos xogos infantís e a convivencia veciñal, ás veces os adultos xogaban e disfrutaban con nós, veráns dos anos 60 non volverán... Pasou a nenez.

Agora son outros veráns, outras historias, outros tempos. Intres de madureza con outros encantos... Benditas vacacións!

viernes, 1 de julio de 2011

DESCONTENTO XERAL


MOTIVOS PERSOAIS, SOCIOPOLÍTICOS PÓDENNOS LEVAR A UN ESTADO DE INDIGNACIÓN INDIVIDUAL E COLECTIVA. PERO ESTE ESTADO DE CRÍTICA E AUTOCRÍTICA TEN QUE SER ALGO CONSTANTE. NON PODEMOS PARARNOS NIN DURMIRNOS, AS INQUEDANZAS E COMPROMISOS TEÑEN QUE SER UNHA CONSTANTE, A PARTICIPACIÓN CIDADÁ TEN QUE ESTAR SEMPRE ACTIVA. A CRISE É PERMANENTE, NO SENTIDO DE QUE A PERSOA E O MUNDO ESTÁN EN CONSTANTE CAMBIO, EN PERPETUA EVOLUCIÓN. O PROBLEMA É QUE LEVABAMOS MOITO TEMPO NARCOTIZADOS, COMO ACOMODADOS, COMO QUE ESTO NON VAI COMIGO. MENTRAS HAXA INXUSTIZA, FAME, PARO, GUERRA, DOR EN CALQUERA PARTE DO MUNDO, NON PODEMOS PERMANECER INDIFERENTES.

É evidente, que tal como está a producirse o "devenir" das actuacións do ser humano neste aínda fermoso planeta, non se pode xerar un estado de complacencia e aceptación. O mundo vai mal, leva estando mal desde sempre, sobre todo, dende que a especie humana domina, ou cre dominar a situación. Debemos tomar conciencia que todos, tanto a nivel individual, particular como social temos que facer algo e axiña. Tampouco debemos descargar toda a culpa na clase política, que a ten; senón, en todos e cada un de nós. Hai políticos corruptos porque hai un pobo que llo permite e tamén comparte esa corrupción, dalgunha maneira a alimenta porque tamén participa dela. E logo cedemos completamente a soberanía do pobo nos políticos que din nos representar, e a soberanía non se pode entregar totalmente, os políticos non se poden apropiar dela. Pero, durante moito tempo fomos uns "pasotas", no tempo das vacas gordas miramos para outro lado, aceptando todo. E agora volveron os tempos duros para a inconsciente e pretendidamente rica Europa; diría eu, corrompida Europa, caduca Europa, onde a profunda crise de grandes e positivos valores vén larvada dende hai moito tempo. Só nos preocupaba a economía, só mirabamos o noso propio embigo.
As nosas actitudes egoístas, consumistas, materialistas están a destrozar o noso planeta e será a causa da nosa propia perdición. Que planeta terán en herdanza os nosos netos e bisnetos? Mais, diante este estado de cousas, algo poderemos facer?

- Dotarnos dun mellor comportamento ético e moral, esixirnos e esixir que todos cumpramos co noso deber, buscando a excelencia a nivel persoal e social.

- Ter respecto polo ben común. Traballar polo benestar de todos.

- Co traballo ben feito, intentar brindar oportunidades a toda a mocedade, de traballo e de estudos; darlles un futuro polo que eles tamén terán que loitar.

- Deixar e conservar un planeta habitable para todos os que recibirán en herdanza a Terra, por medio da conservación da natureza e nun decrecemento que se terá que dar cunha economía sostible, razoable ao servizo da Humanidade e da Terra. Eliminar drasticamente unha contaminación bestial e destructora de vida.

- Ofrecer aos anciáns seguridade e protección na súa vellez.

- Rachar coa dinámica do envellecemento poblacional. Sen nenos non hai futuro. As sociedades vellas demograficamente (a velliña Europa -a moi vella Galicia-) perden peso económico e político e tenden a extinción. (É un dos máis graves problemas que temos na querida Galicia).

- Non eludir a nosa responsabilidade de traballar polo ben social e por unha sociedade xusta e sostible.

- Non basta só con indignarse e plantexar asambleariamente acordos moi fermosos e razoables, hai que pasar a acción e traballar pacificamente para que se cumplan para todos os Dereitos Humanos.

- Participar responsablemente na vida social e política para garantizar a todo ser unha vida digna e de realización persoal e social.

- Hai un mínimo de benestar social que se debe garantir para todos (son dereitos constitucionais no noso país):

. Dereito á vida

. Dereito a un traballo digno

. Dereito á educación

. Dereito á saúde

. Dereito a unha vivenda digna

. Dereito á liberdade

. Dereito á particpación cidadá na vida social e política

. Dereito a identidade propia e a pertencer a unha familia

E todos os dereitos e deberes sociais privados e grupais que todo Estado de Dereito debe garantir ao pobo soberano.

Toda persoa debe ser axente activo na súa vida individual e social e debe colaborar na construcción dun mundo novo máis xusto e feliz para todos. Coa solidariedade e coa paz seremos constructores dese mundo distinto, desexable, urxente.

Non val só a protesta, hai que se implicar e comprometerse na construcción dunha cidade nova, unha cidade xusta e máis humana; como cantabamos xa nos anos 70.

Para esixir aos demais, hai que esixirse a un mesmo.

(Recomendo o visionado, a escoita ou a lectura do discurso final da película de Charles Chaplin "Charlot": O GRANDE DICTADOR).